De betekenis van een wezen dat niet naar zichzelf verwijst, maar naar goddelijke Namen en Attributen verwijst. De betekenis die wordt opgemerkt door het zuivere licht en het bewustzijn van het geloof.

“Betekenis per letter (ander-indicatieve betekenis) en betekenis per naam (zelfverwijzende betekenis) behoren in wezen tot de Arabische grammatica. Een ‘ism’ (zelfstandig naamwoord of naam) heeft een betekenis op zichzelf (betekenis bij naam). Dat wil zeggen, als je het als een woord zegt, begrijpt de aangesproken persoon de betekenis ervan. De letter (of voorzetsel) zelf is onbegrijpelijk (letterbetekenis). Omdat het geen zelfstandige betekenis heeft. Bijvoorbeeld, voorzetsels als ‘met, van, naar, in’ geven op zichzelf geen betekenis. Om hun betekenis te begrijpen, moeten ze in verband staan met andere woorden.

Zoals Said Nursi speciale betekenissen toekent aan de zinsdelen ‘djuz’ (deel) en ‘kull’ (geheel), zo geeft hij hier ook nieuwe betekenissen aan de begrippen ander-indicatieve betekenis (betekenis per letter) en zelfverwijzende betekenis (betekenis per naam). Veelal gebruikt hij deze als sleutelbegrippen voor de interpretatie van het bestaan. Volgens hem is het een verkeerd om het universum te bekijken met zelfverwijzende betekenis, dat wil zeggen, de dingen eenvoudigweg te zien als op zichzelf staande wezens of als gevolgen van oorzaken. In plaats daarvan stelt hij dat naar het universum moet worden gekeken met betrekking tot datgene waarnaar zij verwijzen. Zo moeten alle vormen van zegeningen de Gever van zegeningen in herinnering brengen; de schoonheid en kunst in de schepping moeten de Kunstenaar in herinnering brengen en de oorzaken moeten de ware Veroorzaker die deze schept in herinnering brengen.”¹⁾

“… de wijze Koran is de meest verheven uitlegger en een meest welsprekende vertaler van dit universum. Het is het Criterium dat de mensen onderwijst in de waarheden van de schepping -de goddelijke wetten betreffende de schepping en de werking van het universum- ingeschreven door de Pen van Macht op de bladen van het universum en de bladzijden van de tijd. Het laat de betekenis van de schepping linken aan de Maker en zegt: ‘Hoe mooi zijn zij gemaakt, hoe zinvol verwijzen zij naar de Schoonheid en de Genade van de Maker. Zo toont het de ware schoonheid van het universum.’

De filosofie, gericht op het ontwerp en de versiering van de ‘letters’ van de schepping, is verdwaald. Terwijl zij de letters van dit universum zou moeten zien als de betekenis die verwijst naar Hem, ziet zij ze als betekenis van zichzelf (vanwege zichzelf) en zegt: ‘Wat zijn ze mooi,’ niet: ‘Wat zijn ze mooi geschapen.’ Door dit te doen hebben zij het heelal beledigd en het over hen laten klagen. Inderdaad, filosofie zonder godsdienst is een drogreden, gescheiden van de werkelijkheid en een belediging van het universum.”²⁾

“… alles, met betrekking tot zijn eigen zelf (met betrekking tot zelfverwijzende betekenis), is in wezen niet-bestaand, contingent, vergankelijk en sterfelijk. Maar met betrekking tot het zijn als een letter in een woord om iets anders te betekenen dan zichzelf, en met betrekking tot het zijn van een spiegel die de Namen van de Al-Majestueuze Maker weerspiegelt en die met verschillende taken is belast, is het bestaand, ervarend en ervaren.”³⁾

“Het geeft toe dat alle dingen bestaan uit de manifestaties van goddelijke Namen, gewijd aan Zijn dienst, en zijn belast met het zijn van spiegels die deze weerspiegelen. Het behoedt ons voor achteloosheid door ons in staat te stellen door alles heen naar Hem toe te reizen, door ons altijd bewust te maken van Zijn aanwezigheid. Kortom, deze manier beschouwt wezens als niet bestaand en niet werkzaam voor zichzelf; in plaats daarvan stelt het dat wezens functioneren als tekenen en functionarissen van God, de Almachtige.”⁴⁾

“Het menselijk ego of zelf-zijn bevat duizenden toestanden, eigenschappen en waarnemingen die, tot op zekere hoogte, de goddelijke Eigenschappen en essentiële Kenmerken onthullen en kenbaar maken. Zoals een spiegel, een maat, een instrument om te ontdekken, of een letter die op zichzelf geen betekenis heeft maar de betekenis van het woord dient, zo is het Zelf-zijn een streng bewustzijn uit het dikke koord van het menselijk bestaan, een fijne draad uit het hemelse weefwerk van de wezenlijke natuur van de mensheid, een alfabetisch teken uit het boek van de menselijke identiteit en het karakter. Dat character (ik) heeft twee aspecten of gezichten. Het ene aspect heeft betrekking op het goede en het bestaan en ontvangt slechts passief wat wordt gegeven; het kan niet scheppen. Het andere aspect of gezicht heeft betrekking op het kwade en komt voort uit het niet-bestaan. Hier is Zelfheid actief. Zijn werkelijke aard is indicatief zoals een letter die geen betekenis heeft door of in zichzelf en wijst naar de betekenis van andere dingen dan zichzelf.”⁵⁾

“De wereld heeft drie facetten of aspecten. Het eerste facet houdt zich bezig met de Namen van de Almachtige God en toont hun opschriften en fungeert als spiegels daarvan (met ander-indicatieve betekenis). Dit facet is de verzameling van ontelbare ‘letters’ van de Eeuwig-Begunstiger-van-alles. Daarom is het buitengewoon mooi en liefde waardig.”⁶⁾

“Kortom, heb de wereld en haar schepselen lief, niet omwille van zichzelf, maar in de naam van hun Schepper en de betekenis die zij bevatten. Heb niets lief omwille van zichzelf (met betrekking tot zelfverwijzende betekenis). Zeg liever: ‘Hoe mooi zijn ze gemaakt!’ Zeg niet: ‘Wat zijn ze mooi!’ Heb in uw hart niet lief wat niet van Hem is. Richt uw hart niet op datgene wat niet van Hem is, want het hart is de spiegel van de Eeuwig-Gezochte en behoort Hem toe.”⁷⁾

“Zoals wij in vele hoofdstukken hebben uiteengezet, is alles ‘niets’ in zijn eigen aspect, of met zelfverwijzende betekenis. Aangezien niets op zichzelf kan bestaan, is het bestaan van alles afhankelijk van God. Aangezien het bestaat als een manifestatie van de permanente goddelijke Namen, heeft het een permanente, sublieme werkelijkheid doordat het de goddelijke Naam weerspiegelt die zijn bestaan veroorzaakt. Ten opzichte van de ander-indicatieve betekenis is het niet niet-bestaand; want het draagt de schaduw van een eeuwig bestaan. Het heeft een zekere waarheid, het is onveranderlijk en subliem; omdat het een soort constante schaduw is van een eeuwige goddelijke Naam.”⁸⁾

“Hierdoor is de liefde tot God, die zijn oorsprong vindt in de kennis van God, het belangrijkste ‘ferment’ in alle stappen naar heiligheid, want zij verandert ingewijden, verheft hen tot hogere rangen, en geneest alle geestelijke ziekten. Deze weg heeft echter een risico: Geliefden kunnen van volledige bescheidenheid en het smeken van God overgaan tot het aannemen van airs en gratie en zich gedragen op een manier om zichzelf te laten zien als gewaardeerd en Gods liefde waardig. Kortom, zij mogen de billijkheid niet bewaren. Voor geliefden wordt deze liefde een vergif en vergroot zij hun geestelijke ziekte wanneer zij zich tot andere dingen dan God wenden, wanneer zij zelfverwijzende betekenis aannemen in plaats van ander-indicatieve betekenis. Wanneer zij iemand anders dan God liefhebben, kunnen zij hen liefhebben om hun persoonlijke volmaaktheden en hun geestelijke genade, niet omwille van God of hun functie als spiegel van Zijn Namen. Hoe volmaakt en groot die andere mensen ook mogen zijn, elke liefde die niet in naam van God en Zijn Profeet is, verhult de liefde van God. Zo’n liefde wordt geen middel tot Gods liefde, maar een bedekking. Maar als zo’n liefde gekoesterd wordt vanwege of in de Naam van God, dan leidt zij de liefhebbers tot de liefde van God, die dan een manifestatie wordt van de goddelijke liefde.”⁹⁾

“Dhikr is een plicht en vereiste van dienstbaarheid die zowel verbaal als actief wordt uitgevoerd en ook met iemands hart en andere gewetensvermogens. Verbale recitatie varieert van het noemen van God Almachtig met al Zijn Schone Namen en heilige Attributen; het prijzen, verheffen en verheerlijken van Hem; het verkondigen van iemands hulpeloosheid en behoeftigheid voor Hem in gebed en smeekbede; het reciteren en volgen van Zijn Boek (de Koran); en het aankondigen van Zijn tekenen in de schepping en het zegel dat speciaal voor Hem is op elk voorwerp en elke gebeurtenis met een ander-indicatieve betekenis.”¹⁰⁾

Zelfverwijzende betekenis

English

Türkçe