“Zich bewust zijn van het feit dat een mens een contingent wezen is, dat altijd behoefte heeft aan het Noodzakelijk Bestaande Wezen.”¹⁾

“Hoe zouden armoede en hulpeloosheid aan de gasten van een Almachtige Voorziener, Die het aardoppervlak als met overvloed bedekte tafel heeft gemaakt, die de lente als een bos bloem op deze tafel neerzet, als last en ondraaglijk worden beschouwd? Misschien nemen armoede en nood juist de vorm aan van een aangename eetlust. Naar mate men honger heeft wordt het eetlust vergroot. Daarom zijn geestelijk volmaakte mensen trots op hun armoede. Begrijp dit echter niet verkeerd! Het betekent zich bewust te zijn van zijn armoede voor God en Hem te smeken, niet om met armoede te pronken voor de mensen en de air van een bedelaar aan te nemen.”²⁾

“O mijn ego! Zeg niet: ‘De tijden zijn veranderd. Deze tijd is anders, want iedereen stort zich in deze wereld en aanbidt dit leven. Iedereen zet zich openlijk in voor de strijd om het levensonderhoud.’ Want de dood is nog steeds een feit en verandert niet! Afscheid wordt oneindig waardoor er geen mogelijkheid voor vereniging of gezelschap is. Daarentegen verminderen onze intrinsieke onmacht en armoede niet, maar nemen juist toe. Onze reis (door deze wereld) wordt niet ingekort; hij wordt eerder versnelt.”³⁾

“… de wezenlijke en intrinsieke plicht van ons bestaan is te streven naar volmaaktheid door te leren en onze aanbidding van en dienstbaarheid aan God te verkondigen door gebed en smeekbede. Dat wil zeggen: ‘Door wiens mededogen wordt mijn leven zo verstandig beheerd? Door wiens vrijgevigheid word ik zo liefdevol opgeleid? Door wiens gunsten en welwillendheid word ik zo zorgvuldig gevoed?’ Het is bidden en smeken tot de Voorziener van noden in een nederig besef van onze behoeften, we kunnen zelfs een duizendste van onze behoeften niet zelf bevredigen. Kortom, het is stijgen naar de hoogste rang van aanbiddende dienaren van God op de vleugels van het bewustzijn van onze aangeboren onmacht en armoede.”⁴⁾

“… de Alwijze Schepper heeft een oneindige onmacht en armoede in onze natuur ingeplant, zodat ieder van ons een alomvattende spiegel kan zijn die de grenzeloze manifestaties van een Al-Barmhartige van oneindige Macht, een Al-Mogende van oneindige Rijkdom weerspiegelt.”⁵⁾

“O ego! Ik heb in sommige Woorden overtuigende argumenten gegeven dat uw natuur ‘samengekneed’ is uit onvolmaaktheid, gebrek en tekort, evenals uit armoede en hulpeloosheid. Zoals de duisternis de kracht van het licht toont in verhouding tot zijn dichtheid, zo bent u bij wijze van contrast door die essentiële elementen van uw natuur een spiegel voor de Volmaaktheid, Genade, Schoonheid, Macht en Barmhartigheid van de Almachtige Oorsprong.”⁶⁾

“Uw waarneming en erkenning van uw onmacht brengt u tot de goddelijke Naam de Barmhartigste.”⁷⁾

“Het hoogste niveau van zelfbeheersing is om een zichzelf wegcijferende persoon te worden. Iemand die zich ongemakkelijk voelt doordat anderen hem prijzen. Ook al geniet de vleselijke ziel ervan om geprezen te worden, het geweten van ideale gelovigen moet complimenten opvatten alsof het beledigingen zijn. Wanneer zij lof ontvangen, moeten zij zich afvragen: ‘Waarom geven zij mij in deze wereld een beloning die in het hiernamaals ontvangen dient te worden? Heb ik hen onbewust tot zo’n overweging gedreven?’ Daarna moet hij de nederige weg inslaan van de erkenning van zijn onmacht en armoede tegenover God en smeken: ‘Mijn Heer, begunstig mij door mijn eigen ik te vergeten en maak het onaangenaam voor mij om over mijzelf te praten en te pronken.’”⁸⁾

“Hulpeloosheid, armoede, genegenheid, bezinning, ijver en dankbaarheid zijn de basiselementen van deze weg. Hulpeloosheid betekent dat men zich bewust is van zijn onvermogen om veel van de dingen te doen die men wil doen, en armoede duidt op het besef dat het God is die de werkelijke Eigenaar en Meester van alles is. Iedereen en alles omhelzen vanwege Hem is genegenheid, terwijl bezinning het diep, analytisch en systematisch nadenken en mediteren over de uiterlijke en innerlijke wereld is, met elke dag een nieuwe geestdrift.”⁹⁾

“Er zijn vier methodische pijlers van de spirituele levensweg die essentieel zijn van het besef van iemands onmacht voor God. Deze worden als volgt beschreven: erkenning van iemands absolute onmacht en armoedigheid (voor God), en absolute dankbaarheid en ijver (voor Gods zaak).”¹⁰⁾

Bezinning

Dankbaarheid

Gedrevenheid

Mededogen

English

Türkçe