“Letterlijk betekent dit blijdschap over en dankbaarheid voor het goede dat iemand is aangedaan. Spirituele meesters zien shukr (dankbaarheid) als een daad om iemands lichaam, vaardigheden, gevoelens en gedachten te gebruiken om het doel van zijn of haar schepping te vervullen: de Schepper dankbaar zijn voor wat Hij geschonken heeft. Deze dankbaarheid moet tot uiting komen in iemands handelingen of dagelijks leven, zowel in spraak als in het hart, door te erkennen dat alle dingen rechtstreeks van Hem komen en door er dankbaarheid voor te voelen.”¹⁾

“Oprecht zijn, zeker zijn of overtuigd zijn van de waarheid van het Islamitische geloof is dankbaarheid van het hart. Wat de fysieke dankbaarheid betreft, dit betekent het in acht nemen van alle daden van aanbidding. Aangezien dankbaarheid rechtstreeks betrekking heeft op alle aspecten of takken van geloof en aanbidding, wordt het beschouwd als de helft van het geloof.”²⁾

“Dankbaarheid is het prijzen van de Almachtige door het noemen van Zijn welwillendheid.”³⁾

“Het doel van de afzondering is het hart te zuiveren van anderen dan God, de ontelbare zegeningen van God te overdenken en Hem te danken. Dat is contemplatie, herinnering en dankbaarheid.”⁴⁾

“De hele wereld, met het bittere en het zoete, met het begin en het einde, alles is voor God om zijn dienaar op de proef te stellen. Al deze middelen van beproeving en testen worden samengevat in twee punten: geduld en dankbaarheid. De dienaar dankt voor de zegen of verdraagt het onheil.”⁵⁾

“Abu Uthman (Magribi) zei: ‘Dankbaarheid is beseffen dat je niet in staat bent tot dankbaarheid.’ Junayd zegt: ‘Dankbaarheid is dat je jezelf niet waardig acht voor zegeningen.’ ‘Dankbaarheid is het onderwerpen en toeschrijven van de zegen aan de eigenaar ervan.’ ‘Dankbaarheid is het bereiken van het bestaande (door dankbaarheid) en (daarmee) het bereiken van het onbereikbare (omdat dankbaarheid de zegeningen vergroot).’⁶⁾

“Dankbaarheid is het belijden van de zegeningen van de Ware Schenker door Hem te prijzen. Dankbaarheid is iets dat met het hart wordt erkend, met de tong wordt geprezen en door het lichaam wordt gedaan.”⁷⁾

“De ware Schenker van alle kostbare giften en goederen die wij genieten vereist drie dingen: herinnering, dankbaarheid en bezinning. Het bismillah zeggen aan het begin is een manier van gedenken. Al-hamdu lillah (alle lof en dankbaarheid zijn voor God) zeggen aan het eind is een manier van danken. Bezinning is altijd indachtig zijn en denken aan de kostbare en geniale giften die wij ontvangen als wonderen van de macht van de Eeuwige Overste en als geschenken van Zijn barmhartigheid.”⁸⁾

“Het gebed staat voor het prijzen, verheerlijken en danken van de Almachtige God. Wij verheerlijken Hem door Subhanallah (Al-geheerlijkt is God) te zeggen in woord en daad in het besef van Zijn Majesteit. We verheffen en vergroten Hem door Allahu akbar (God is de Al-Grote) te zeggen in woord en daad in het besef van Zijn Perfectie. Wij brengen Hem dank door Al-hamdu lillah (Alle lof en dankbaarheid zijn voor God) te zeggen met ons hart, onze tong en ons lichaam, in het bewustzijn van Zijn Genade.”⁹⁾

“O mensen! Onze Heer … toont Zijn zorg en mededogen voor jullie, dus dank Hem door jullie respect voor Hem te tonen.”¹⁰⁾

“Aangezien jullie een vrije wil hebben, verminderen jullie de waarde van deze gaven door jullie hoogmoed, beschadigen jullie ze door jullie verwaandheid, doen jullie ze teniet door jullie ondankbaarheid en verminderen jullie de waarde door ze jezelf toe te eigenen. Het is uw plicht God dankbaar te zijn, in plaats van trots op uzelf te zijn. Wat jou past is niet roem, maar nederigheid en schaamte (voor je tekortkomingen). Uw recht is niet lof, maar berouw en vergeving zoeken, en uw volmaaktheid ligt niet in egocentrisme, maar in het toeschrijven van elk goed aan God.”¹¹⁾

“… liefde tonen aan alle gunsten en middelen omwille van hunzelf en het genot dat ze geven is een vergankelijke vleselijke liefde. Het vleselijke genot is vergankelijk en vermengd met verdriet. Als je de giften die je ontvangt liefhebt omdat ze gunsten zijn van de Goddelijke barmhartigheid en vruchten van de Goddelijke overvloed en welwillendheid. En als je er genot aan beleeft uit waardering voor de Goddelijke genade erin, dan is deze liefde pure dankbaarheid en puur plezier zonder enige verdriet.”¹²⁾

“Dankbaarheid verhoogt de gust, maar achteloosheid verdrijft haar.”¹³⁾

“Om te laten zien dat het belangrijkste gebod van de barmhartige Schepper het danken is, gebruikt de Koran verzen zoals: ‘Zullen zij niet dankbaar zijn? Wij zullen de dankbaren belonen. Als jullie dankbaar zijn, zal ik jullie meer geven. Neen, maar God dient gij, behoort dus tot de dankbaren’. En als Hij zegt dat het niet doen van dankbaarheid betekent dat je genade ontkent, verwijt Hij hen in Soera al-Rahman niet minder dan 31 keer: ‘Welke genade van jullie Heer ontkennen jullie dan?’ Evenals de Koran, toont ook dit universum aan dat het belangrijkste resultaat van de schepping dankbaarheid is. We zien dat het universum zo is ingericht dat het dankbaarheid oproept en dat alles daartoe oproept. Het lijkt erop dat dankbaarheid de belangrijkste vrucht is van de Boom der Schepping en het beste product van deze fabriek van het universum.”¹⁴⁾

“Aangezien alles geconcentreerd is rond en gericht op voorziening, komt de voorziening zelf door, steunt op en wijst op dankbaarheid. Dit komt omdat de behoefte aan en het verlangen naar voorziening een natuurlijke dankzegging zijn, en het plezier en de voldoening die uit de voorziening voortkomen een onbewuste dankzegging zijn. Beide zijn gemeenschappelijk voor alle levende wezens. Zij die de aard van deze dankzegging veranderen door misleiding en ongeloof drijven af naar het associëren van partners met God.”¹⁵⁾

“Dankbaarheid wordt herkend aan tevredenheid en spaarzaamheid, instemming en dankbaarheid; ondankaarheid wordt herkend aan hebzucht en verkwisting, ondankbaarheid en consumeren zonder acht te slaan op wat geoorloofd en ongeoorloofd is. Hebzucht veroorzaakt verdorvenheid en vernedering.”¹⁶⁾

“Met zo’n veelomvattende natuur kunnen mensen de hoogste rang (het ‘beste patroon’ van de schepping zijn) alleen bereiken door dankzegging. Zonder die dankbaarheid begaan zij een vreselijke zonde en vallen zij naar de laagste rang. Er zijn vier pijlers van de manier om een aanbiddende en (daardoor) geliefde dienaar van God te zijn, zoals in het volgende staat: In de weg van afhankelijkheid van het besef van iemands onmacht voor God zijn vier dingen essentieel; Erkenning van iemands absolute onmacht en armoede (voor God), en absolute dankzegging en ijver (voor Gods zaak). De meest essentiële pijler is dus de dankzegging.”¹⁷⁾

“… een gelovige die uitgerust is met een bewustzijn van hulpeloosheid en armoede wordt gezegend met bijzondere gunsten van de Almachtige God, en die komen als een donderslag bij heldere hemel. Alles is op zijn plaats, zodat het niet nodig is dat iemand tussenbeide komt om hem te redden in de stroom van wereldse gebeurtenissen. Iemand die deze situatie herkent, handelt enthousiast en ziet geen reden voor hopeloosheid. Hij zegt: “Waarom zou ik niet met gevoelens van dankbaarheid op Zijn pad blijven lopen?” en staat enthousiast op. Voor de zegeningen die neerdwarrelen, voelt hij zich energiek en dankbaar; hij gaat door en verliest zijn leven lang geen snelheid. Dit is de beschouwing van meester Bediüzzaman over hulpeloosheid en armoede, die verwijst naar een erkenning die iemand ertoe brengt het gevoel van absolute geestdrift en absolute dankbaarheid te bereiken. Wat bedoeld wordt met ‘armoede’ en ‘hulpeloosheid’ is geen materiële armoede. Dit is de overweging van de Eerwaarde Wijze Bediüzzaman over hulpeloosheid en armoede, die verwijst naar een erkenning die iemand ertoe brengt het gevoel van absoluut enthousiasme en absolute dankbaarheid te bereiken. Wanneer individuen dat kunnen, voelen zij ten volle het punt van afhankelijkheid en zoeken zij hulp in hun hart en zetten zo voet op deze weg die hen naar God zal leiden en hun relaties met Hem zal verdiepen.”¹⁸⁾

Bezinning

Mededogen

English

Türkçe