Iets dat geen naam heeft maar wel een essentie of stoffelijke werkelijkheid. Iets dat buiten de geest bestaat zonder naam. (Bijvoorbeeld: een onontdekt schepsel).¹⁾

“In de vroege periode bestonden dergelijke essenties, vastgesteld door de Boodschapper van God zelf, wel als een werkelijkheid zonder naam, maar zij werden niet gespecificeerd binnen het kader van een discipline. Geleerden die in latere perioden leefden, zoals Imam Maturidi en Aboe’l-Hasan al-Ash’ari, brachten deze waarheden die hen bereikten in een systematische structuur, door een progressie te volgen van de belangrijkste zaken naar minder belangrijke zaken. Zij gaven ook uitvoerige uitleg om misverstanden en afwijkingen te voorkomen.

Zaken van islamitische jurisprudentie zoals hoe de islam zich werkelijk vertaal in het werkelijke leven binnen het kader van de Koran en de Soenna, welke methoden gevolgd zullen worden bij het afleiden van oordelen uit deze twee kernbronnen, en hoe de ondervonden problemen opgelost zullen worden, waren ook voor een bepaalde periode bekend als bestaande maar een werkelijkheid zonder naam. In latere tijden werden deze zaken door uitmuntende geleerden van de islamitische jurisprudentie tot een discipline gemaakt en werd hun kader één voor één vastgesteld.”²⁾

“… vanaf die periode (het Tijdperk van Geluk), waren de geleerden ieder een gekwalificeerd persoon zonder titel. Om deze reden beweerde niemand van hen geleerden te zijn, en gebruikten anderen geen overdreven kwalificaties zoals “vooraanstaand geleerde” voor hen. Evenzo waren er geen particuliere instellingen zoals het Huis der Wetenschappen, die in die tijd werden opgericht om geleerden op te leiden. Zoals het geval was in de periode van de Metgezellen, waren er veel van dergelijke geleerden in de periode van de opvolgers. Zowel de voorgangers, die in de eerste periode als een werkelijkheid zonder naam voortbestonden, als de mensen die in de latere perioden als geleerden in de samenleving bekend stonden, hebben een grote plek in de islamitische wereld. Vooral tot in de vijfde eeuw hebben de geleerden zeer belangrijke diensten verricht, zowel bij de uitleg van de wetgevende geboden als bij de ontdekking van de scheppende geboden.”³⁾

“… gezien de kwaliteiten van de eerbiedwaardige Ali ibn Aboe Talib als het openstaan voor spiritualiteit, het hebben van dynamische ingevingen, en zijn positie als de vader van de keten van heiligen, dan is het zeer goed mogelijk dat hij deze woorden heeft gezegd als gevolg van inspiratie. In de periode dat de werkelijkheid zonder naam een werkelijkheid met een naam werd, en de terminologie werd gevestigd, kunnen sommige mensen de goede woorden die zij zeiden aan hem hebben toegeschreven, of het is mogelijk dat zij sommige van de woorden die van hem werden verhaald hebben uitgedrukt door ze te verrijken met de propositie en de noties van hun eigen tijd.”⁴⁾

“O mijn Heer! Maak ons samen met deze naamlozen! Ik heb dit niet met namen vertroebeld, want Uw toestemming is in de anonimiteit. Maak ons met hen vertrouwd met de beginselen van Uw weg! Geef ons een verruiming van onze horizon van wijsheid, niet in termen van onze afstand van U, maar in verhouding tot de nabijheid van Uw barmhartigheid.”⁵⁾

Een naam zonder werkelijkheid

English

Türkçe