De geest van het rituele gebed aannemen of het dagelijkse gebed in zijn volle betekenis naleven.

“… het rituele gebed verliest iets van zijn helderheid wanneer het vermengd wordt met andere emoties. Ja, zo’n gebed is alleen maar trainen en moe worden. Het gebed is waardevol omdat onze Heer het aan Zichzelf toeschrijft en het een opstijging noemt. Alleen door hierover na te denken en door de bijen die in zijn geest zwermen te elimineren, zal een mens het rituele gebed internaliseren.”¹⁾

“Onze edele Profeet komt tot een punt in de tijd en zegt: ‘Ik bespeur je verlangen naar eten, drinken en seksuele relaties in het rituele gebed.’²⁾ Op dezelfde manier, als je behoorlijk volhardend bent in deze zaak en geduld hebt, als je wacht tot de sluier van de betekenis van het rituele gebed voor je wordt geopend, als men uiteindelijk tegen je zegt: ‘Tafelen is bereid in het Paradijs,’ bereik je een toestand en zeg je: ‘Eerst zal ik mijn gebed verrichten. Ik kan mijn gebed niet opofferen.’ En als Azraël (de engel van de dood), vrede zij met hem, komt om jouw ziel te nemen, zeg jij: ‘Als jij mij toestaat, zal ik mijn gebed verrichten voordat de tijd ervan is gekomen. Daarna kun je doen wat je wilt!’ Er zal zo’n stemming ontstaan dat je zult proberen je dagelijkse gebeden te onderhouden, zelfs als je gaat sterven. Je neemt het rituele gebed nu over. Op deze wijze kunnen wij begrijpen waarom de eerwaardige Khubayb alle aanbiedingen afwees en alleen het rituele gebed wilde onderhouden voordat hij werd gemarteld. Nu werd het rituele gebed door zijn geest geassimileerd.”³⁾

“De eerbiedwaardige Aboe Bakr had diepzinnigheid in zijn aanbidding. In feite zou het juister zijn om wat hij deed niet aanbidding te noemen, maar ultieme devotie. Want hij assimileerde als het ware het rituele gebed, het vasten en de bedevaart, en werd bijna een symbool van onze edele Profeet, vrede en zegeningen zij met hem. Omdat hij in uiterlijk op hem leek, volgde hij hem stap voor stap met zijn leven van aanbidding.”⁴⁾

“Ook al is het niet op de manier van elk verplicht gebed en elk gebedstijdstip, de helden van de geest en het hart komen en gaan, ten minste een paar keer per dag, tussen de pre-eterniteit en de post-eterniteit, zien vaak het verleden en de toekomst met het prisma van de gedachte, en overweegt de gouden segmenten van de tijd die lijken op het verleden, samen met de weelderige smaragdgroene heuvels van de toekomst glimmend van hoop, en ervaart en leeft ons leven op hetzelfde moment als het leven van anderen, en alsof ze nippen van het gezegende water van het paradijs, vinden ze herinneringen van duizend genoegens en geluk. Wij leggen afstanden af zoals in dromen, dwalen in de rijken voorbij de tijd, ervaren alle genoegens van buitengewoonheid, voelen gevoel na gevoel, idee na idee, en brengen elk moment door in een andere stortvloed van geestelijke kennis, liefde en genot. (Deze overwegingen zijn voor hen wier horizon van wijsheid dit punt heeft bereikt). Vooral wanneer de geest en het hart het rituele gebed tot zich nemen, keert deze lichtende kwaliteit zich om en transformeert, en vervangt onze gebruikelijke daden door zijn eigen harmonie, zijn eigen poëzie, en zijn eigen hemelse aard.”⁵⁾

“Takbeer (God is de grootste) uitgesproken aan het begin van het gebed wordt ‘iftitah’ (begin, opening) takbeer genoemd omdat de aanbidding ermee begint. Omdat het na deze takbeer verboden is om bepaalde dingen in het gebed te doen, wordt het ook wel ‘tahrim’ (verbod) takbeer of ‘ihram’ (staat van heiligheid) takbir genoemd. In feite is deze takbeer een belofte om een privé-plek binnen te stappen, alle wereldse zaken achter de deur te laten, en je aandacht alleen op de Sultan van het Universum te richten, door alles te verbieden wat toebehoort aan alle dingen anders dan God. Vanaf dat moment betekent het de geest van tasbih (subhanallah) (glorie aan God)), tahmeed (alhamdulillah) (alle lof komt God toe), en takbeer Allahu akbar (God is de grootste) in alle minuten, seconden en milliseconden van het gebed, in zekere zin verenigen met het gebed en een verbond sluiten van het opnemen van het rituele gebed. Als de engelen een beeld schetsen van een aanbidder, die aan de vereisten van dit verbond voldoet en zijn gebed dienovereenkomstig naleeft, wat in de spirituele Rijk van Representaties (Alam al-Mithal) wordt weerspiegeld, verschijnt misschien het rituele gebed. Die persoon kan alleen worden afgebeeld als een belichaamd gebed.”⁶⁾

“… Wij zouden zeer ijverig moeten zijn in het realiseren van de waarheid van het rituele gebed. We moeten God Almachtig smeken om de liefde tot aanbidding van de voorganger, en hun bedachtzaamheid in dienstbaarheid. Om het gebed bewust in acht te nemen, moeten wij goddelijke genade vragen. Misschien moet ieder van ons zeggen: ‘O mijn God! Alstublieft, schenk mij de scherpzinnigheid van de boodschapper van God, vrede en zegeningen zij met hem, toen hij het rituele gebed placht te onderhouden, en laat mijn geest de betekenis van het gebed gewaarworden. Mijn Heer, ik wil bidden zoals onze Profeet deed en ik wil het in elk deel van mijn wezen gewaarworden. Tijdens het gebed wil ik afgesloten zijn van alle overwegingen buiten U en het rituele gebed volledig in mij opnemen. Alstublieft, mijn God, verleen mij deze genade van U!’”⁷⁾

Het internaliseren van de ramadan

English

Türkçe